«تحليل شعر البحار و الدرويش خليل حاوي بر‌مبناي فلسفه‌ي سارتر»

چکیده:
از ویژگی­های اساسی شعر معاصر عربی، ارتباط گسترده آن با آگاهی­های بشری است؛ چنان که امروزه تبدیل به آئینه­ای تمام قد برای بسیاری از یافته­های جدید به ویژه در عرصه­ی علوم انسانی شده است. در این میان، نگرش­های فلسفی سارتر، به عنوان یافته­ای نو به انسان و هستی، از همان آغاز، تأثیر شگرفی در دستاوردهای ادبی از خود برجای نهاده است؛ از جمله­ی این تأثیرات را می­توان در ادبیات عربی و به ویژه در آثار شاعر معاصر «خلیل حاوی» جست و این مقاله بر آن است تا با توقف در یکی از قصاید خلیل حاوی با نام «البحار و الدرویش» به تحلیل مفاهیم و موقعیت­های موجود در این شعر بر اساس دیدگاه اگزیستانسیالیستی سارتر بپردازد.
عناصری همچون مسؤولیت، آزادی و اختیار، ناامیدی و تسلیم شدگی با زیر شاخه­های فلسفی خود هر کدام از مهم­ترین مؤلفه­های فلسفه­ی سارتر است که حاوی در قصیده­ی خویش با حفظ اصول هنری بدان پرداخته است.