جلوهای مجاز در نهج‌البلاغه (از خطبه 1 تا 110)
جامعة أصفهان
در فراهم آوردن این مجموعه، تحت عنوان (جلوه‌های مجاز در نهج‌البلاغه)مقدمتا به بحث کوتاهی در رابطه با مجاز و حقیقت و اقسام آن با استفاده‌از منابعی که در تبویب و تشریح علم بیان نگاشته شده، پرداخته، و برای‌هر قسم به ذکر یک مصداق از قرآن کریم، نهج‌البلاغه و یا متون ادبی دیگربسنده کرده، سپس اقدام به بررسی مجاز در نهج‌البلاغه نموده و بدین منظوراز خطبه 1 شروح و تا خطبه 110، انواع مجاز و مخصوصا استعارات لطیف وزیبایی را که در هر خطبه بکار رفته، در حد توان کم خویش و با استفاده‌از برخی شروع، استخراج و به توضیح آن پرداخته. عمده‌ترین شروحی که مورداستفاده قرار گرفته شرحهای: ابن میثم بحرانی، ابن ابی الحدید و شرح‌مولی فتح‌الله کاشانی موسوم به (تنبیه الغافلین) است . در ترجمه آیات ازترجمه عالم ربانی مرحوم الهی قمشه‌ای و در ترجمه سخنان امام علی (ع) ازترجمه ادیبانه (دکتر سیدجعفر شهیدی) که ترجمه‌ای است نو و آراسته به‌زیورهای لفظی و معنوی، بهره گرفته شده است . همچنین در معنی و شرح بعضی‌لغات و واژه‌های مشکل “لسان العرب ” و “المعجم الوسیط” و “فرهنگ لاروس “اساس کار قرار گرفته است . نهج‌البلاغه‌ای که انتخاب شده و شماره خطبه‌ها، نامه‌ها و حکمتها بر اساس آنست ، نسخه مرحوم “الدکتور صبحی الصالح”است که “المعجم الفهرس لالفاظ نهج‌البلاغه” و ترجمه شهیدی نیز بر اساس‌همین متن است .
